آسمانی دررخ باران

خسته ام رفیق ،خسته_ این جادرشهرکودکیم کسی سراغی ازمن نگرفت تباه شده ام رفیق ،واژه یه عزیزمی نشنیدم ازیار... هدیه ای نگرفته ام ازیار،چه دروغ میخوانمت امروزدرواژه های زندگی ام تباه شدم رفیق، تباه!حال این روزهایم خوب نیست شایدمدتی است  میخوانمت به هرواژه ای...،اشتباه زندگی ام دیروزتولدم بود آسمانی دررخ باران...

امروز هم مثل تمام روزهای خوب زندگیم همه چیزعالیه اما میترسم ازروزهای تنهایی کودکانم کودکم زنده بمان شایددراین جایادگاری برایت به جابگذارم راستی دلکم این روزهاخیلی تورااذیت کرده ام برای توهم نگرانم نکنه توهم تنها بشی برای توهم یادگاری خواهم گذاشت اماتوبمان برای تمام روزهایی که باهم خاطره داریم هنوزهم گاهی سربه سرت میگذارمبااون قددرازت صحن جامع حرم توی اون سرما3ساعت منتظربودی واز رونمیرفتی پدرعاشقی بسوزه!عیب نداره میبخشمت عاشق... توبمان کودکم زنده، به روزهایی که عشق بود. آسمانی دررخ باران...

میمانم شاید حضورم تو راخوشحال کند اما دیگر ،بوم های نقاشی و قلمو ها ورنگ ها جایی در زندگی ام ندارند هرچند که باغ ها پر گل شوند اما من مدتهاس که نخندیده ام چه خوب اس که سالهایی،که از عمرمان گذشته تو عاشق شده ای ومن ؛فارق _ از همه چیز _ حتی تو... از این همه مدت از این همه سال دیگرآموخته ام فقط بجنگم برای دستیابی چیزهای ماندنی نه زودگذر نه اینکه الکی عاشق باشم چون من عاشق بوده ام اما تو باید خودت را پرورش دهی که عاشق باشی زیراکه هنوز پخته عشق نیستی که بدانی ومهربان باشی سکوت همیشه خوب نیس چرا که ،منگت میکند دراوهام وخیالات من اینک مادری خواهم بود درانتظار...حتی اگرناامید هم شوم دوباره امید میکارم حتی اگر ناامیدم کنند امید میسازم برای خودم آرزوها دارم،پس همه رامیسازم آسمانی دررخ باران...

ویژه دعام کن... روسفیدبشم دعام کن رفیق مانده بی سرشدنم درره زینب...   چند خطی برای توای شهید... سلامی مخصوص برتو،ای شهید بی سر(محسن حججی) ما را اگر لایق کنی همراه جشن ات میشوییم محبوب دلها ،روسفیدی روسفید بارنگ خون مینویسم که بدانی ما عاشق روی مرامت میشوییم هم راه راهت میشوییم ما را شفاعت کن ای شهید هستیم اگر لایق بدانی یا ندانی خوش میآیی برشهر من مشهد نگاهت میکند آقا سلامت میکند خوش میآیی... قراره مشهد به وجود مبارک تو بارونی بشه   شهید محسن حججی دوستت داریم آسمانی دررخ باران...

  گاهی باید خندید به افکار دیگران ویاحتی برخوردهای دیگران این جا همیشه جایی برای خندیدن هس، که اندکی فک کنی که میتوانی منصف باشی و زود دیگری را قضاوت نکنی! پنجره راکه بازمیکنم زندگی با من حرف میزند! آری ؛پرندگان منتظر دانه رامیگویم.خورشید اندکی به وسط آسمان آمده روزهایم زیباتراز همیشه شده وگویا مفهومش امید وانرژی خدادادی اس که ازنظر من_شادی بخش است گاهی کلمات را گم میکنم اما بخوبی تصویر زنی را درآِینه میبینم که اندکی گیسوانش سپید شدند ومضحک ترازهرچیز، مردی که به او طعنه میزند وبهانه ای برای وفاداریش میآورد... ما دوتن دورییم بیشتراز هرآنچه که در تصورت میگنجد ذات من مهربانیس که باهیچ چیز؛ عوض نمیشود ورنگش همیشه پررنگ تراز همیشه یاد بگیر کلماتت را خودت پیدا کنی نه اینکه سراغ نوشته های تکراری  بروی... معتقدم وقتی خودمان میتوانیم صحبت کنیم چرا بیدلیل از نوشته های دیگران استفاده میکنیم.هرگز احساس شاعری مثل احساس شاعر دیگر نیس! حتی تفکرات وادای کلمات انسانها متفاوتند. هیچ گاه نخواهی یافت که احساس چه میگوید! گاهی باید خورد شوییم تا دیگری ودیگران را شناخت... آسمانی دررخ باران...

خاطرات ورق خورده همیشه درذهن میگنجند و درکنار آنها داستانهایی ساخته میشوند که گیج ات می کنند سایه شومی از قوم ظاله دوره ات می کنند وتو جوانی ات را به باد میدهی همه چیزبه آسانی نابود میشود؛گاهی باید خون گریست،گاهی بی دلیل حسرت! چقدر _می سوزاند جگرم را، این طاله شوم زندگی! حالا اسیرم ،اسیر واژه های گنگ کلمات که از میانشان خواهی جست تنهایی ام را...سکوتی مرگبار بین همه چیز حکم فرماس انگار زمانه را حوصله بسیار اس ومن اعداد را نمیدانم! کوچه های کاه گلی امید را ؛که جستی یادی از من هم، بکن بی شک آرزویش را داشته ام! خاطره ها همیشه روشن اند وآینده مبهم وموهوم پشت هم تلنبار شدند بی هیچ قاعده واساسی ... پنجره را باز کن واز همان جا بگریز، دیگر تاب هیچ چیز درذهن نمی آید ما دوتن چنان قد کشیده اییم که سرو راهمسایه ایم راستی؟!!چن کلاغ را میشناسی تا خبرم را به تو بدهند آسمانی دررخ باران...

من در تومحو میشوم بی شک حرفهایم را میشنوی مادو خط موازی مدتهاس که درکنار هم مانده اییم میدانم حرفهایم را میشنوی دفتر زندگیم را مدتهاس با واژه های عاشقانه پر کرده ام که اندکی شادتر زندگی کنم گلهای بید بنفش را آب میدهم و روسری رنگا رنگم را به پیشانیم میبندم مثل یک پرتره نقش ام میماند افسوس تو عاشقانه نوشتن بلد نیستی ... آسمانی دررخ باران...

ما را هزار سال است ;آشنا شدن تقدیر نور ماه وخورشید شدن دستی که بال شد برای تو این بار, علم بدوش ورهاشدن من بیستون هفت خوان دلم خالی رها ز  هر قفس ام این جا نفس " نفس ام هوای تواست جایی که بوی عطر ابوالفضل می آید جایی که بوی بین الحرمین عشق می آید دلم; رها شده ,چه کنم؟!     آسمانی دررخ باران...

خاموش شدو خاموش ،وقتی که بی برگی شد حسی که برای من! توآسمون قلبم،خالی شدوآبی شد دستی که نوازش بود؛روزی برای تو امروزتداعی شد... روزهای سردمن! روزهای سرد تو! افسونگررسوایی ،رخ در رخم  می ؛میمانی! تقدیرچونانم کرد ؛تکثیر غم تنهایی ای غنچه بی برگم ،اندوه مرا کم کن شادم بکنی هر دم  جایی که بهشت است و تقدیر چنین خواهد دلدار کسی بودن .محرم کسی بودن.معنای خوشی دارد... مصداق همین شعراست: هرکه شد محرم دل در حرم یار بماند   آسمانی دررخ باران...

چقدر همه چیز گنگ وناشناخته هس مثل یه راه تمام نشده مثه یه حرفی که درگلو مانده! وتو ، هی سعی میکنی ؛حتی شده یه روزنه ای پیداکنی چقدر، چقدرخوبه که گاهی به فکر خودت باشیو وبرای خودت خدمت کنی ...زندگی همینه؛ کوچه های باریک وبی انتها که تهش نامعلومه گاهی خیلی چیزا تاریخ مصرف وتاریخ انقضا دارند... فقط باید رها شیو خودت رو پیدا کنی ،باید تمام پازل هایه زندگیتو بهم بچسبونی وپیداشون کنی حتی شده از اول..._شده گاهی_ سرت به یه دیواری یا جایی بخوره ؟ یا اینکه حالت رو گرفته باشن یا درحقت ناسپاسی کنند؟! اونم به خاطر تمام خوبیات_ پس سربلند باش برای لحظه ای به خودت احترام بگذارو شده برای خودت هم زندگی کن درها رو روی تمام اونایی که آزارت دادن، ببند تو بانویی هستی که برای خودت رویا هایی داری پس بخندو بگذر از تمام ناخوشی ها،این جا تصویر سپیدی از تمام خوبیها در انتظارت هس... پس زنگ اول رویایه  تو اس   آسمانی دررخ باران...